Toen ik ruim tien jaar geleden vijftig werd, vond ik dat ik recht had op het comfort en gemak van de auto. Altijd was ik van mening geweest dat een fatsoenlijk mens, vanwege de milieubelasting van zo'n ding, zich niet kon permitteren daarin te rijden, maar ik dacht: ik ben lang genoeg fatsoenlijk geweest, nu komen de jaren der losbandigheid. Bovendien was mijn moeder, vanwege het feit dat ze hertrouwd was, verhuisd naar een plek in Drenthe die met openbaar vervoer niet te bereiken bleek. Daarbij kwam dat mijn stiefvader, een puur natuur EO man, haar verbood nog langer contact met mij, 'die godloochenaar', te onderhouden. Dus wij moesten stiekeme afspraakjes maken, waardoor het nog moeilijker was haar met openbaar vervoer te bereiken. Derhalve besloot ik een rijbewijs te halen. Dat mondde uit in pure ontgoocheling. (...)

Mijn stiefvader is inmiddels door de Heere thuis gehaald, dus stiekeme afspraakjes met mijn moeder hoeven niet meer, maar 't blijft moeilijk haar per openbaar vervoer te bereiken. Laat er nu echter op 't stuk van openbaar vervoer een ongehoord wonder geschied zijn, een wonder waar nog te weinig mensen kennis van hebben genomen. Vandaar dit stukje.

Dat wonder heet de OV-fiets. Heb je een kortingskaart bij de spoorwegen, dan kun je overal in den lande op vrijwel alle stations een OV-fiets huren. Dat gaat ongehoord simpel. Men houdt even een apparaatje bij de barcode op je kortingskaart, je krijgt een fietssleuteltje enje mag een hele dag op die fiets rijden voor de luttele somma van 2,75 euro, mits je een jaarabonnement OV-fiets hebt, waar je nog geen tien euro voor betaalt.

Vroeger was 't altijd tobben als je ergens moest zijn in een grote stad. Amsterdam bijvoorbeeld. Vanaf 't station naar mijn uitgever liep ik mij suf. Als ik ook nog even naar Broekmans & Van Poppel wilde, moest ik nog weer een half uur uittrekken. Nu fiets ik vanaf 't station in een mum van tijd op mijn OV-fiets naar mijn uitgever, en vervolgens in een handomdraai naar Broekmans & Van Poppel. En waar je maar fietst, zie je overal auto's in files staan, of vertwijfelde automobilisten naar een parkeerplaatsje zoeken. Zoals Harry Mulisch tegen me zei: "Ik heb de auto weggedaan, het was te onpraktisch, als je wilt rijden, sta je stil in de file, en als je wilt stilstaan, kun je geen parkeerplaats vinden." Wat een groot man is het toch, dat hij dat zo treffend weet te formuleren!

Sinds ik tweemaal voor mijn rijexamen gezakt ben, geniet ik elke dag uitbundig van de opsomming van de files op de diverse radiozenders. Als bijzonder cadeautje waren op mijn verjaardag, 25 november, een jaar of wat geleden, de files zo duizelingwekkend lang dat die dag nog steeds nummer 1 staat op de filetoptien.

Je snapt niet dat ook nog maar enig mens, nu de OV-fiets beschikbaar is, zich nog per auto vervoert. Elke dag worden de files langer. Straks staat heel Nederland zo vast dat de files ook niet meer opgelost zullen worden. Reikhalzend zie ik ernaar uit. Het kan niet ver meer zijn. Wat een feest zal het dan zijn om op je blauwe OV-rijwiel langs die eeuwige file te fietsen.

Nu zegt u natuurlijk: ja, maar met de trein is ook geen pretje meer. Ach, dat valt zo geweldig mee, dankzij de vertragingen heb je tegenwoordig haast altijd een trein eerder dan de trein waarmee je van plan was te reizen.